سخت تر از همه!
بسم الله
شاید سخت تر از همه ی این ها، بدتر از دلتنگ شدن، ناجورتر از نبودنِ تو، احساسِ بودنت باشد! این که اگر می دانستم نیستی این قدر منتظر نمی ماندم که از لا به لای سلول های مغزی ام، علف سبز شود. شاید اگر نمی دانستم که یک جایی از این دنیای بزرگ، یک عدد بالِ سفیدِ قشنگ با رگه های صورتی، هست که پرنده ی زندگی ام کامل شود و پرواز کند به آن جاهایی که باید، این جوری نبود!
امّا. خب خودش گفته است شماها را دو تا دو تا آفریده ایم. و من، حیران و سرگردانِ شتابِ زمان و زندگی ماشینی دور و برم، دارم برای آن آرامشِ موعود دعا میکنم.
از تو چه پنهان، (لابد باز هم باید تأکید کنم اینجا که بعداً مشکلات دو چندان نشود!) – از تویی که هنوز کشفت نکرده ام، از تویی که اصلاً هنوز نمی دانم کی هستی و از این جور چیزها – که فهمیده ام برای رد شدن از مرحله ی زندگی، باید مهاجرت کرد. اصلاً بدون مهاجرت نمی شود زندگی کرد!
هنوز هم دارم به هجرت فکر میکنم. کنده شدن از این زندگیِ روزمره. و خدا می داند چقدر سخت و سنگین است زنجیرهای سیاه تعلق. آزادتر از سرو، رهاتر از پرستو، آرزوهایم برای دهه سوم زندگی. من به دنبال منبع بی همتای آرامش می گردم. دوست دارم بگردم. دوست دارم فکر کنم که دارم به دنبالش می گردم. و کیست که این روزها نداند آرامش یعنی همان عزت و عزت واقعی را جز در خانه ی دوست، جای دیگری نمی دهند؟
گاهی وقت ها فکر می کنم فکر کردنِ به تو، مرا از نور دور می کند. گاهی وقت ها به واژه های سخت فکر میکنم. دهانم خشک می شود. و یادِ "امتحان" می افتم. این روزها به دنبالِ آرامش می گردم. و توی رفت و آمدهای هر چند روز یک بارِ خیابان امام رضا علیه السلام ، چشمانم، شعاع طلایی گنبد را با ولع می بلعند. خودت بگو آقاجان. آرامش جز در پرچم سبز بالای گنبد است وقتی با طنین نسیم آشنا می شود؟
