مصطفی! تو کچلی؟!
روایت
روزهای شیرین یک زندگی. #غاده چمران. همسرِ شهید.
پیش نوشت(!)
1: تا یادم نرفته، غاده، لبنانی است.
پیش نوشت 2: فکر میکنم خودم دو سه باری
خواندمش!
شما هم
یادتان نرود بخوانید!
یکم.
یادم هست در
یکی از سفرهایی که به روستاها می رفت، همراهش بودم. داخل ماشین هدیه ای به من داد
- اولین هدیه اش به من بود و هنوز ازدواج نکرده بودیم - خیلی خوشحال شدم و همان جا
باز کردم و دیدم روسری است، یک روسری قرمز با گل های درشت. من جا خوردم، اما او
لبخند زد و به شیرینی گفت: «بچه ها دوست دارند شما را با روسری ببینند.» از آن وقت
روسری گذاشتم و مانده. من
می دانستم بچه ها به مصطفی حمله می کنند که چرا شما خانمی را که حجاب ندارد می
آوری موسسه، اما برایم عجیب بود که مصطفی خیلی سعی می کرد - خودم متوجه می شدم -
مرا به بچه ها نزدیک کند. می گفت: «ایشان خیلی خوبند. این طور که شما فکر می کنید
نیست. به خاطر شما می آیند موسسه و می خواهند از شما یاد بگیرند. ان شاءالله
خودمان یادش می دهیم.» نگفت این حجابش درست نیست، مثل ما نیست، فامیل و اقوامش آن
چنانی اند. این ها خیلی روی من تاثیر گذاشت. او مرا مثل یک بچه کوچک قدم به قدم
جلو برد، به اسلام آورد. نُه ماه ... نُه ماه زیبا با هم داشتیم و بعد ازدواج
کردیم...
دوم. دو ماه از ازدواج غاده و مصطفی می
گذشت که دوستِ غاده مسئله را پیش کشید: « غاده! در ازدواجِ تو یک چیز بالاخره برای من روشن
نشد. تو از خواستگارهایت خیلی ایراد می گرفتی، این بلند است، این کوتاه است... مثل
اینکه می خواستی یک نفر باشد که سر و شکلش نقص نداشته باشد. حالا من متعجبم چطور
دکتر را که سرش مو ندارد قبول کردی؟«
غاده یادش
بود چطور با تعجب دوستش را نگاه کرد، حتی دل خور شد و بحث کرد که «مصطفی کچل نیست،
تو اشتباه می کنی.» دوستش فکر می کرد غاده دیوانه شده که تا حالا این را نفهمیده.
آن روز همین
که رسید خانه در را باز کرد و چشمش افتاد به مصطفی؛ شروع کرد به خندیدن. مصطفی
پرسید: چرا می خندی؟ و غاده چشم هایش از خنده به اشک نشسته بود، گفت: «مصطفی، تو
کچلی؟ من نمی دانستم!» و آن وقت مصطفی هم شروع کردن به خندیدن و حتی قضیه را برای
امام موسی هم تعریف کرد. از آن به بعد آقای صدر همیشه به مصطفی می گفت: «شما چه
کار کردید که غاده شما را ندید؟«
#شهید_دکتر_مصطفی_چمران
راستی
توی تلگرام کانال هم داریم!
